انواع همراه و ثابت تلفن جای خود را چنان در زندگی روزمره ما باز کرده است که برای بسیاری سپری کردن یک شبانه‌روز بدون استفاده از این وسیله ارتباطی غیر قابل تصور است؛ با وجود چنین وابستگی‌ شدیدی و البته نیازی که به ارتباط غیر حضوری با دیگران داریم، نمی‌توان دردسرهای آن را هم نادیده گرفت.

در روزگاری نه چندان دور، زنگ زدن و فوت کردن یا انواع دیگر مزاحمت‌ها، تلفن را به اسباب بازی و وسیله سرگرمی عده‌ای تبدیل کرده بود؛ این وضع ادامه داشت تا زمانی که فن آوری ارتباطی توسعه پیدا کرد و شماره تماس گیرنده قابل تشخیص و پیگیری شد. البته این پیشرفت باعث نشد مزاحمت‌های تلفنی منسوخ شود، بلکه شیوه‌ها تغییر کردند.

 هنوز هم در ساده‌ترین شکل مزاحمت تلفنی، بعد از برداشتن گوشی، صدای فوت کردن و سوت زدن مزاحم را می‌شنویم؛ مزاحمت‌هایی که وقتی تکرار می‌شوند به شدت اعصاب را به بازی می‌گیرند و آسایش را سلب می‌کنند. مزاحمت‌هایی از این دست نه فقط خانواده‌ها، بلکه برخی سازمان‌ها و نهادهای دولتی را نیز به درد سر می‌اندازد؛ در چنین وضعی، طبیعی است که قانون هم راهی برای برخورد با آزار و اذیت‌های مزاحمان پیش‌بینی کند.